"ตอนเด็กๆ รองเท้าส้นสูงเป็นแค่ความฝันของฉัน ทุกครั้งที่ฉันใส่รองเท้าส้นสูงที่ไม่พอดีของแม่ ฉันก็จะรู้สึกอยากโตขึ้นเร็วๆ ด้วยวิธีนี้เท่านั้น ฉันจะได้ใส่รองเท้าส้นสูงได้มากขึ้นและดีขึ้น ด้วยการแต่งหน้าและชุดเดรสที่สวยงาม นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นการเติบโต"
บางคนบอกว่ามันเป็นประวัติศาสตร์อันน่าเศร้าของรองเท้าส้นสูง และบางคนก็บอกว่างานแต่งงานทุกงานคือเวทีสำหรับรองเท้าส้นสูง ฉันชอบคำอุปมาแบบหลังมากกว่า
เด็กสาวที่จินตนาการว่าตัวเองจะได้ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงเพียงข้างเดียวในพิธีฉลองการบรรลุนิติภาวะ ด้วยหัวใจที่โหยหา หันกลับมามอง หันกลับมามองอีกครั้ง ตอนอายุ 16 เธอเรียนรู้ที่จะใส่รองเท้าส้นสูง ตอนอายุ 18 เธอได้พบกับผู้ชายที่ใช่ ตอนอายุ 20 เธออยากเข้าร่วมการแข่งขันครั้งสุดท้ายในงานแต่งงานของเขา แต่เธอบอกกับตัวเองว่าเด็กสาวที่ใส่รองเท้าส้นสูงจะต้องเรียนรู้ที่จะยิ้มและให้พรผู้อื่น
เธออยู่ชั้นสอง แต่ส้นสูงของเธอยังอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เธอถอดส้นสูงออกและเพลิดเพลินกับช่วงเวลาแห่งอิสรภาพนี้ เช้าวันรุ่งขึ้นเธอจะใส่ส้นสูงคู่ใหม่และเริ่มเรื่องราวใหม่ มันไม่ใช่เพื่อเขา แต่เพื่อตัวเธอเอง
เธอหลงใหลรองเท้ามาโดยตลอด โดยเฉพาะรองเท้าส้นสูง เสื้อผ้าอาจดูหรูหราและผู้คนต่างกล่าวขานว่าเธอสง่างาม นอกจากนี้ เสื้อผ้ายังสามารถผูกเชือกผูกได้ และผู้คนต่างกล่าวขานว่าเธอเซ็กซี่ แต่รองเท้าควรพอดีตัว ไม่เพียงแต่พอดีตัวเท่านั้น แต่ยังต้องน่าพึงพอใจด้วย นี่คือความสง่างามแบบเงียบๆ และเป็นการหลงตัวเองอย่างลึกซึ้งของผู้หญิงเช่นกัน เหมือนกับรองเท้าแก้วที่เตรียมไว้สำหรับซินเดอเรลล่า ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและหลงตัวเองไม่สามารถสวมใส่มันได้ แม้จะถูกตัดนิ้วเท้าออกแล้วก็ตาม ความประณีตเช่นนี้มีไว้เพื่อความบริสุทธิ์และความสงบสุขของจิตใจเท่านั้น
เธอเชื่อว่าในยุคนี้ ผู้หญิงสามารถหลงตัวเองได้มากขึ้น เหมือนกับที่เธอถอดส้นสูงออกแล้วใส่ส้นสูงใหม่ เธอหวังว่าผู้หญิงจำนวนนับไม่ถ้วนจะมีพลังมากขึ้นจากการก้าวเท้าบนรองเท้าส้นสูงที่ใส่สบายและไร้ข้อจำกัด
