Пойафзоли пошнаи баланди даҳони моҳии кушода

Пошнаи баланд пойафзоли дорои пошнаи хеле баланд аст, ки пошнаи пойафзолро аз ангушти по хеле баланд мекунад. Бисёр сабкҳои гуногуни пошнаи баланд вуҷуд доранд, махсусан дар тағирёбии пошна, аз қабили пошнаи ғафс, пошнаи пошна, пошнаи нохун, пошнаи мол, пошнаи корд ва ғайра. Илова бар баланд бардоштани баландии пошнаи баланд, муҳимтар аз он аст, ки он метавонад васвасаро баланд бардорад. Пӯшидани пошнаҳои баланд метавонад қадамро кам кунад, зеро маркази вазнинӣ ба ақиб ҳаракат мекунад, пойҳо рост буда, боиси кашиши паҳлӯ, қафаси сина рост мегардад, ба тавре ки ҳолати зан, гаштугузори зан пур аз ҷаззоб, зебо ва қофия ба вуҷуд омадааст.

Аввалин пойафзоли пошнаи баланд дар ҷаҳон

Аввалин пойафзоли пошнапуш дар ҷаҳонро як пойафзолдузи итолиёвӣ дар асри 15 ихтироъ кардааст. Якум ин аст, ки мушкилоти роҳравӣ, ки дар натиҷаи роҳҳои лойолуд дар рӯзҳои боронӣ ба вуҷуд омадаанд ва бо натиҷаҳои ҳайратангез хуб бартараф карда мешаванд. Чунки вазнаш, ки танҳо дар пошнаи баланд гузошта буд, як муддат роҳ гашта метавонад ва марди пошнаи баланд пушида, каме хандаовар ва хеле зишт менамояд, маҷбур шуд, ки онро дур кунад. Аммо рӯзи боронгарӣ занаш ба аёдати падари бемораш мерафт, кафшдӯз ба майна омад ва занаш туфлиҳои баланд пушонад. Ҳарчанд он каме калон буд, танҳо ба он ресмон баста буд. Дар натиҷа, зан чӣ қадар нороҳат будани бо пойафзоли баланд роҳ рафтанро эҳсос намекард, вале ӯ зоҳиран зебо роҳ мерафт, ҳар марди аз роҳ гузаштан ӯро тамошо мекард ва баъдан бисёр занони муд барои харидани ин гуна пойафзолҳо шитоб мекарданд. Аз он вақт инҷониб баландӣ ва паҳнои пошнаи пошна гоҳ-гоҳ тағйир меёфт, аммо табҳои пошнаи баланд боқӣ мемонад.