«وقتی بچه بودم، کفش‌های پاشنه بلند فقط یک رویا برای من بودند. هر بار که کفش‌های پاشنه بلند نامناسب مادرم را می‌پوشیدم، همیشه هوس می‌کردم زودتر بزرگ شوم، فقط به این ترتیب می‌توانستم کفش‌های پاشنه بلند بیشتر و بهتری بپوشم، با آرایش و لباس‌های زیبایم، این چیزی است که من به عنوان بزرگ شدن به آن فکر می‌کنم.»
یکی گفت که این یک تاریخچه غم‌انگیز از کفش پاشنه بلند است، و دیگری گفت که هر عروسی عرصه‌ای برای کفش‌های پاشنه بلند است. من استعاره دوم را ترجیح می‌دهم.
دختری که تصور می‌کرد می‌تواند آن کفش پاشنه بلند قرمز را در مراسم بلوغش بپوشد، با قلبی مشتاق، دور خودش می‌چرخید، دور خودش، دور خودش. در ۱۶ سالگی یاد گرفت که چگونه کفش پاشنه بلند بپوشد. در ۱۸ سالگی با یک پسر مناسب آشنا شد. در ۲۰ سالگی، در عروسی او، آخرین مسابقه‌ای که می‌خواست در آن شرکت کند چه بود؟ اما به خودش گفت دختری که کفش پاشنه بلند می‌پوشد باید یاد بگیرد که لبخند بزند و دعا کند.
او در طبقه دوم بود، اما کفش پاشنه بلندش در طبقه اول جا ماند. کفش پاشنه بلندش را درآورد و از آزادی این لحظه لذت برد. صبح روز بعد کفش پاشنه بلند جدیدش را می‌پوشید و داستان جدیدی را شروع می‌کرد. این برای او نیست، فقط برای خودش است.
او همیشه عاشق کفش بوده، مخصوصاً کفش‌های پاشنه بلند. لباس‌ها می‌توانند گشاد باشند و مردم بگویند که او شیک‌پوش است. همچنین لباس‌ها می‌توانند بسته باشند و مردم بگویند که او جذاب است. اما کفش‌ها باید کاملاً اندازه باشند، نه تنها اندازه، بلکه رضایت‌بخش نیز باشند. این نوعی ظرافت خاموش و همچنین خودشیفتگی عمیق یک زن است. درست مانند دمپایی شیشه‌ای که برای سیندرلا آماده شده است. یک زن خودخواه و مغرور نمی‌تواند آن را حتی با انگشتان بریده شده بپوشد. چنین ظرافتی فقط برای پاکی و آرامش روح است.
او معتقد است که در این دوران، زنان می‌توانند خودشیفته‌تر باشند. درست همانطور که او در آن زمان کفش پاشنه بلند خود را درآورد و کفش پاشنه بلند جدیدی پوشید. او امیدوار است که زنان بی‌شماری با پا گذاشتن روی کفش‌های پاشنه بلند آزاد و متناسب خود، توانمند شوند.
